در سرتاسر جهان، مجموعه بزرگی از اجرام وجود دارد که درک کنونی ما از فیزیک، نجوم و به طور کلی علم را به چالش می کشد. از سیاهچاله ها گرفته تا اجرام بین ستاره ای، جهان تعداد باورنکردنی از اجرام مرموز را در خود جای داده است که هم ذهن انسان را مسحور و هم گیج می کند. در این مقاله علمی به بررسی 10 تا از عجیب ترین اجرام شناخته شده حال حاضر در جهان می پردازیم. این یک تحلیل مستقیم از هر ناهنجاری علمی با تمرکز بر نظریه‌ها، فرضیه‌ها و توضیحات جاری در مورد وجود و عملکرد آنها در زمان و مکان ارائه می‌کند. امیدواریم که با خواندن این مقاله درک بهتری (و قدردانی) از کیهان و اجرام آن داشته باشیم.
10 تا از عجیب ترین اجرام در کیهان
- پادماده
- سیاه چاله های کوچک
- ماده تاریک
- سیارات فراخورشیدی
- کوازارها
- سیارات سرکش
- اوموآموا
- ستاره های نوترونی
- جسم هوگ
- ستاره مغناطیسی
“به ستاره ها بنگر و نه به پاهایت. سعی کن آنچه را که می بینی درک کنی و در مورد آنچه که جهان را به وجود می آورد تعجب کن. کنجکاو باش.”
– استیون هاوکینگ
پادماده چیست؟
همانطور که از نام آن پیداست، پادماده نقطه مقابل ماده “عادی” است و اولین بار در سال 1932 توسط پاول دیراک کشف شد. دیراک به دنبال تلاشی برای ترکیب نظریه نسبیت با معادلاتی مبین بر حرکت الکترون‌هاست، فرض کرد که یک ذره (مشابه الکترون، اما با بار مخالف) برای انجام محاسباتش (معروف به پوزیترون) باید وجود داشته باشد. با این حال، تا دهه 1950 بود که مشاهدات دیراک با ظهور شتاب دهنده های ذرات مورد آزمایش قرار گرفت. این آزمایش‌ها نه تنها شواهدی مبنی بر وجود پوزیترون‌های دیراک ارائه کردند، بلکه منجر به کشف عناصر ضد ماده اضافی به نام‌های پاد نوترون، پادپروتون و پاداتم شدند.
همانطور که تحقیقات ادامه یافت، خیلی زود کشف شد که وقتی این اشکال پادماده با ماده برخورد می کنند، فوراً یکدیگر را از بین می برند و باعث انفجار ناگهانی انرژی می شوند. تا به امروز، پادماده موضوع آثار علمی تخیلی متعددی شده است، زیرا پتانسیل آن برای پیشرفت های علمی در قلمرو فیزیک فوق العاده است.
پادماده چه نقشی در شکل گیری کیهان داشت؟
پادماده در جهان کاملاً نادر است، علیرغم اعتقاد همگانی دانشمندان مبنی بر اینکه نقش حیاتی در شکل گیری اولیه جهان ما (در طول انفجار بزرگ) داشته است. در طول این سالهای شکل‌گیری، دانشمندان فرض می‌کنند که ماده و پادماده باید به یک اندازه متعادل باشند. با این حال، با گذشت زمان، اعتقاد بر این شد که ماده به عنوان عامل غالب در ترکیب جهان ما، جایگزین پادماده شده است. مشخص نیست چرا این اتفاق افتاده است زیرا مدل های علمی فعلی قادر به توضیح این اختلاف نیستند. علاوه بر این، اگر پادماده و ماده در این سالهای اولیه کیهان برابر بودند، از نظر تئوری وجود اجرام در جهان غیرممکن است، زیرا برخورد آنها مدت‌ها پیش یکدیگر را نابود می‌کرد. به همین دلیل، ضد ماده بارها و بارها ثابت کرده که مفهومی جذاب است که همچنان برخی از بزرگترین ذهن‌های زمین را متحیر می‌کند.
سیاهچاله کوچک چیست؟
سیاهچاله های کوچک یا میکرو سیاهچاله ها مجموعه ای فرضی از سیاهچاله ها هستند که برای اولین بار توسط استیون هاوکینگ در سال 1971 پیش بینی شد. گمان می رود در سالهای اولیه کیهان (در حوالی زمان انفجار بزرگ) شکل گرفته اند. سیاهچالههای کوچک در مقایسه با انواع بزرگ‌ترشان بسیار کوچک هستند و می‌توانند افق رویدادی به اندازه عرض یک ذره اتمی داشته باشند. دانشمندان در حال حاضر بر این باورند که میلیاردها سیاهچاله کوچک در جهان ما وجود دارد که احتمال وجود برخی از آنها در منظومه شمسی وجود دارد.
آیا شواهدی از سیاهچاله های کوچک در کیهان وجود دارد؟
نه دقیقا. تا به امروز هیچ سیاهچاله کوچکی مشاهده یا مطالعه نشده است. وجود آنها در این زمان کاملاً فرضی است. اگرچه ستاره شناسان و فیزیکدانان قادر به تولید (یا بازآفرینی) شواهدی نبوده اند که وجود آنها در جهان را تایید کند، با این حال، نظریه های فعلی نشان می دهند که یک سیاهچاله مینیاتوری می تواند به اندازه کوه اورست ماده داشته باشد. با این حال، برخلاف سیاهچالههای عظیم که تصور می‌شود در مرکز کهکشان‌ها وجود دارند، مشخص نیست که چگونه این سیاهچالههای مینیاتوری ایجاد شده‌اند، زیرا تصور می‌شود گونه‌های بزرگتر آنها از مرگ ستارگان پرجرم ناشی می‌شوند. اگر کشف شود که انواع مینیاتوری واقعاً وجود دارند (و از مجموعه دیگری از رویدادهای خارج از چرخه زندگی یک ستاره شکل گرفته اند)، کشف آنها برای همیشه درک فعلی ما از سیاهچاله ها در جهان را تغییر می دهد.
ماده تاریک چیست؟
ماده تاریک عنصری فرضی است که تصور می‌شود تقریباً 85 درصد از ماده جهان و تقریباً 25 درصد از کل انرژی خروجی آن را تشکیل می‌دهد. اگرچه هیچ مشاهده تجربی از این عنصر رخ نداده است، اما حضور آن در جهان به دلیل تعدادی ناهنجاری های اخترفیزیکی و گرانشی است که با مدل های علمی فعلی قابل توضیح نیستند.
ماده تاریک نام خود را از خواص نامرئی آن گرفته است، زیرا به نظر نمی رسد با تابش الکترومغناطیسی (نور) تعامل داشته باشد. این به نوبه خود به توضیح اینکه چرا توسط ابزارهای فعلی قابل مشاهده نیست کمک می‌کند.
چرا ماده تاریک مهم است؟
اگر ماده تاریک واقعاً وجود داشته باشد (همانطور که دانشمندان معتقدند)، کشف این ماده می‌تواند نظریه‌ها و فرضیه‌های علمی کنونی در مورد جهان را به طور کلی متحول کند. چرا این طور است؟ برای اینکه ماده تاریک اثرات گرانشی، انرژی و خواص نامرئی خود را اعمال کند، دانشمندان این نظریه را مطرح می کنند که باید از ذرات ناشناخته زیر اتمی تشکیل شده باشد. محققان قبلاً نامزدهای متعددی را تعیین کرده اند که گمان می رود از این ذرات تشکیل شده باشند. این شامل:
- ماده تاریک سرد: ماده ای که در حال حاضر ناشناخته است، اما اعتقاد بر این است که به طور خارق العاده ای در سراسر جهان کند حرکت می کند.
- WIMPs: مخفف «ذرات عظیم با تعامل ضعیف».
- ماده تاریک داغ: شکلی از ماده بسیار پرانرژی که اعتقاد بر این است که با سرعتی نزدیک به سرعت نور حرکت می کند.
- ماده تاریک باریونی: این ماده به طور بالقوه شامل سیاهچاله ها، کوتوله های قهوه ای و ستاره های نوترونی می شود.
درک ماده تاریک برای جامعه علمی بسیار مهم است زیرا اعتقاد بر این است که حضور آن تأثیر عمیقی بر کهکشان ها و خوشه های کهکشانی (از طریق اثر گرانشی) دارد. با درک این تأثیر، کیهان شناسان می توانند بهتر تشخیص دهند که جهان ما مسطح (ایستا)، باز (در حال انبساط)، یا بسته (کوچک شدن) است.
سیاره فراخورشیدی چیست؟
سیارات فراخورشیدی به سیاراتی گفته می شود که فراتر از قلمرو منظومه شمسی ما وجود دارند. هزاران سیاره در چند دهه گذشته توسط اخترشناسان رصد شده اند که هر یک از آنها دارای خواص و ویژگی های منحصر به فردی هستند. اگرچه محدودیت‌های تکنولوژیکی مانع مشاهدات از نزدیک این سیارات (در این زمان) می‌شود، دانشمندان می‌توانند چندین فرض اساسی در مورد هر یک از سیارات فراخورشیدی کشف‌شده استنباط کنند. این شامل اندازه کلی، ترکیب نسبی، مناسب بودن برای زندگی، و شباهت آنها به زمین است.
در سالهای اخیر، آژانس‌های فضایی در سراسر جهان توجه زیادی به سیارات مشابه زمین در دوردست‌های کهکشان راه شیری داشته‌اند. تاکنون سیارات متعددی کشف شده اند که ویژگی های مشابهی با دنیای ما دارند. قابل توجه ترین این سیارات فراخورشیدی پروکسیما b است. سیاره ای که در منطقه قابل سکونت پروکسیما قنطورس می چرخد.
چند سیاره فراخورشیدی در کیهان وجود دارد؟
تا سال 2020، نزدیک به 4152 سیاره فراخورشیدی توسط رصدخانه ها و تلسکوپ های مختلف (عمدتاً تلسکوپ فضایی کپلر) کشف شده است. با این حال، به گفته ناسا، تخمین زده می‌شود که “تقریباً هر ستاره در جهان حداقل یک سیاره” در منظومه شمسی خود داشته باشد. اگر این درست باشد، احتمالاً تریلیون ها سیاره در جهان به طور کلی وجود دارند. در آینده‌ای دور، دانشمندان امیدوارند که سیارات فراخورشیدی کلید تلاش‌های مهاجرت ماست، زیرا خورشید ما در نهایت زندگی را در زمین غیرقابل سکونت خواهد کرد.
کوازار چیست؟
کوازارها یا اختروش‌ها به فواره‌های نور بسیار درخشانی اطلاق می‌شوند واعتقاد بر این است که از سیاهچالههای بسیار پرجرم در مرکز کهکشان‌ها نیرو می‌گیرند. بر این باورند که اختروش‌ها که نزدیک به نیم قرن پیش کشف شدند، از شتاب نور، گاز و غبار اطراف هاله‌ی سیاهچاله با سرعت نور ناشی می‌شوند. با توجه به سرعت فوق العاده حرکت نور، نور کلی ساطع شده توسط یک اختروش می تواند 10 تا 100000 برابر روشن تر از خود کهکشان راه شیری باشد. به همین دلیل، کوازارها در حال حاضر به عنوان درخشان ترین اجرام شناخته شده در جهان هستند. برای درک بهتر این موضوع، بیان شده که برخی از درخشان ترین اختروش های شناخته شده تقریباً 26 کوادریلیون برابر خورشید ما نور تولید می کنند (Petersen, 132).
کوازارها چگونه کار می کنند؟
یک کوازار به دلیل اندازه عظیم خود به انرژی زیادی نیاز دارد تا منبع نور خود را تامین کند. انرژی عظیم اختروش‌ها از فروریزش مواد داخل ابرسیاه چاله مرکزی کهکشان‌های جوان تامین می‌شود. کوچک‌ترین اختروش‌های شناخته‌شده معادل تقریباً 1000 خورشید در سال برای ادامه درخشش در جهان نیاز دارند. از آنجایی که ستارگان به معنای واقعی کلمه توسط سیاهچاله مرکزی کهکشان خود “بلعیده” می شوند، منابع انرژی موجود در طول زمان به طور چشمگیری کاهش می یابد. هنگامی که مجموعه ستارگان موجود کاهش می یابد، یک اختروش از کار می افتد و در یک بازه زمانی نسبتاً کوتاه تاریک می شود.
علیرغم این درک اولیه از اختروش‌ها، محققان هنوز هیچ چیز در مورد عملکرد یا هدف کلی آنها نمی دانند. به همین دلیل، آنها را تا حد زیادی یکی از عجیب ترین اشیاء موجود می دانند.
سیارات سرکش چیست؟
سیارات سرکش به سیاراتی اطلاق می‌شوند که به دلیل بیرون راندن از منظومه سیاره‌ای که در آن شکل گرفته‌اند، در سراسر کهکشان راه شیری سرگردان هستند. سیارات سرکش که تنها به کشش گرانشی مرکز کهکشان راه شیری محدود می‌شوند، با سرعت فوق‌العاده‌ای در سراسر فضا حرکت می‌کنند. در حال حاضر این فرضیه وجود دارد که میلیاردها سیاره سرکش در محدوده کهکشان ما وجود دارند. با این حال، تنها 20 سیاره سرکش از زمین (از سال 2020) مشاهده شده است.
سیارات سرکش از کجا می آیند؟
هنوز مشخص نیست که این اجرام چگونه شکل گرفتند (و به سیارات شناور آزاد تبدیل شدند). با این حال، این فرضیه وجود دارد که بسیاری از این سیارات ممکن است در سال های اولیه جهان ما، زمانی که منظومه های ستاره ای برای اولین بار در حال شکل گیری بودند، ایجاد شده باشند. با پیروی از الگویی شبیه به توسعه منظومه شمسی خودمان، تصور می‌شود که این اجرام از تجمع سریع ماده در نزدیکی ستاره مرکزی خود شکل گرفته‌اند. پس از سال‌ها توسعه، این اجرام سیاره‌ای به آرامی از مکان مرکزی خود دور می‌شوند. بدون کشش گرانشی کافی برای حبس کردن آنها در مدارهای اطراف ستارگان مادرشان (به دلیل فقدان جرم کافی از منظومه ستاره ای خود)، تصور می شود که این سیارات به آرامی از منظومه شمسی خود دور شده اند تا در نهایت در گرداب فضا گم شوند. اعتقاد بر این است که جدیدترین سیاره سرکش کشف شده نزدیک به 100 سال نوری از ما فاصله دارد و به نام CFBDSIR2149 شناخته می شود.
علیرغم فرضیات اساسی ما در مورد سیارات سرکش، اطلاعات بسیار کمی در مورد این اجرام آسمانی، منشأ آنها یا مسیرهای نهایی آنها وجود دارد. به همین دلیل، آنها یکی از عجیب ترین اجرام موجود در جهان در این زمان هستند.
Oumuamua چیست؟
“اوموآموآ” به اولین جرم بین ستاره ای شناخته شده ای اشاره دارد که در سال 2017 از منظومه شمسی ما عبور کرده است. رصدخانه هالیکالا در هاوایی، این جرم را در فاصله 21 میلیون مایلی از زمین مشاهده کرد و در حال دور شدن از خورشید مشاهده شد. سرعت 196000 مایل در ساعت این شی عجیب با رنگ قرمز تیره همراه با ظاهری شبیه سیگار برگ مشاهده شد که تصور می شود نزدیک به 3280 فوت طول و تقریبا 548 فوت عرض داشته باشد. اخترشناسان بر این باورند که این جرم خیلی سریع در حال حرکت بوده که از منظومه شمسی ما سرچشمه گرفته است، اما هیچ سرنخی در مورد منشا یا توسعه آن ندارند.
اوومواموا یک دنباله دار بود یا یک سیارک؟
اگرچه Oumuamua برای اولین بار در سال 2017 به عنوان یک دنباله دار معرفی شد، اما این نظریه بلافاصله پس از کشف، به دلیل نداشتن دنباله مورد تردید قرار گرفت (ویژگی ستاره های دنباله دار در حالی که به خورشید ما نزدیک می شوند و به آرامی شروع به ذوب شدن می کنند). به همین دلیل، دانشمندان دیگر حدس می‌زنند که «اوموآموآ» می‌تواند یک سیارک یا یک سیاره کوچک (تکه بزرگی از سنگ از سیاره‌ای باشد که توسط انحرافات گرانشی به فضا پرتاب شده است) باشد.
حتی طبقه بندی به عنوان یک سیارک توسط ناسا زیر سوال رفته است، با این حال، به نظر می رسد Oumuamua پس از تکمیل کمان گرانشی خود به دور خورشید در سال 2017 شتاب گرفته است. در حالی که این جسم به طور قطع از سنگ و فلز تشکیل شده است (به دلیل رنگ مایل به قرمز)، تغییرات در روشنایی و شتاب آن، همچنان محققان را از نظر طبقه بندی کلی آن متحیر می کند. دانشمندان بر این باورند که اجرام متعددی شبیه به Oumuamua در نزدیکی منظومه شمسی ما وجود دارد. حضور آنها برای تحقیقات آینده بسیار مهم است، زیرا آنها ممکن است سرنخ های اضافی مربوط به منظومه های خورشیدی خارج از خودمان را داشته باشند.
ستاره نوترونی چیست؟
ستارگان نوترونی ستارگانی فوق‌العاده کوچک به اندازه شهرهای زمین هستند، اما جرم کلی آنها 1.4 برابر خورشید ماست. دانشمندان بر این باورند که ستاره های نوترونی از مرگ ستارگان بزرگتر با جرم بیش از 4 تا 8 برابر خورشید ما به وجود می آیند. همانطور که این ستارگان منفجر می شوند و تبدیل به ابرنواختر می شوند، انفجار شدید اغلب لایه های بیرونی ستاره را منفجر می کند و هسته کوچکی (اما متراکم) ایجاد می کند که همچنان به فروپاشی ادامه می دهد (space.com). همانطور که گرانش بقایای هسته را در طول زمان به سمت داخل فشرده می کند، پیکربندی فشرده مواد باعث می شود که پروتون ها و الکترون های ستاره سابق با یکدیگر ادغام شوند و در نتیجه نوترون ها ایجاد شود (از این رو نام ستاره نوترونی است).
ویژگی های یک ستاره نوترونی
قطر ستارگان نوترونی به ندرت بیش از 12.4 کیلومتر است. با این وجود، آنها حاوی مقادیر فوق العاده ای از جرم هستند که کشش گرانشی تقریباً 2 میلیارد برابر گرانش زمین ایجاد می کند. به همین دلیل، یک ستاره نوترونی اغلب قادر به خم کردن تابش (نور) در فرآیندی است که به عنوان “عدسی گرانشی” توصیف می شود.
ستارگان نوترونی نیز از این نظر منحصر به فرد هستند که دارای سرعت چرخش سریعی هستند. تخمین زده می شود که برخی از ستاره های نوترونی قادر به تکمیل 43000 چرخش کامل در دقیقه هستند. چرخش سریع به نوبه خود باعث می شود ستاره نوترونی با نور خود ظاهری شبیه پالس به خود بگیرد. دانشمندان این نوع ستاره های نوترونی را به عنوان “تپ اختر” طبقه بندی می کنند. پالس های نور ساطع شده از یک تپ اختر به قدری قابل پیش بینی (و دقیق هستند) که اخترشناسان حتی می توانند از آنها به عنوان ساعت های نجومی یا راهنماهای جهت یابی به کیهان استفاده کنند.
جسم هوگ چیست؟
جسم هوگ به کهکشانی اطلاق می شود که تقریباً 600 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این جسم عجیب به دلیل شکل و طرح غیرعادی که دارد در جهان بی نظیر است. جسم هوگ به جای دنبال کردن یک شکل بیضی یا مارپیچ مانند (مانند اکثر کهکشان ها)، دارای یک هسته زرد مانند است که توسط حلقه بیرونی ستارگان احاطه شده است. اولین بار توسط آرتور هوگ در سال 1950 کشف شد، این جرم آسمانی در اصل به دلیل پیکربندی غیرعادی آن یک سحابی سیاره ای بود. اما تحقیقات بعدی شواهدی از خواص کهکشانی به دلیل وجود ستارگان متعدد ارائه کرد. به دلیل شکل غیرعادی اش، جسم هوگ بعداً به عنوان یک کهکشان حلقه ای «غیر معمولی» در فاصله تقریباً 600 میلیون سال نوری از زمین قرار گرفت.
ویژگی های جسم هوگ
جسم هوگ یک کهکشان فوق‌العاده بزرگ است که هسته مرکزی آن به تنهایی به عرض 24000 سال نوری می‌رسد. با این حال، اعتقاد بر این است که عرض کلی آن به اندازه 120000 سال نوری امتداد دارد. محققان بر این باورند که در وسط مرکز توپ مانند جسم هوگ، میلیاردها ستاره زرد (مشابه خورشید خودمان) وجود دارد. اطراف این توپ دایره ای از تاریکی است که بیش از 70000 سال نوری قبل از تشکیل یک حلقه آبی از ستاره ها، غبار، گاز و اجرام سیاره ای امتداد دارد.
تقریباً هیچ چیز در مورد جسم هوگ شناخته نشده است، زیرا هنوز مشخص نیست که چگونه یک کهکشان به این بزرگی می تواند به چنین شکل عجیبی شکل بگیرد. اگرچه کهکشان های حلقه مانند دیگری در کیهان وجود دارند، اما هیچ کدام در جایی که حلقه چنین فضای خالی وسیعی را احاطه کرده باشد، یا با هسته ای متشکل از ستاره های زرد رنگ، کشف نشده است. برخی از ستاره شناسان حدس می زنند که جسم هوگ ممکن است ناشی از عبور یک کهکشان کوچکتر از مرکز آن چندین میلیارد سال پیش باشد. با این حال، حتی با این مدل، مشکلات متعددی در رابطه با وجود مرکز کهکشانی آن به وجود می آید. به این دلایل، جسم هوگ یک جسم واقعا منحصر به فرد از جهان ما است.
ستاره مغناطیسی چیست؟
مغنا اخترها نوعی ستاره نوترونی هستند که اولین بار در سال 1992 توسط رابرت دانکن و کریستوفر تامپسون کشف شد. همانطور که از نام آنها پیداست، این نظریه وجود دارد که ستاره‌های مغناطیسی دارای میدان های مغناطیسی بسیار قوی هستند که سطوح بالایی از تابش الکترومغناطیسی (به شکل پرتوهای ایکس و پرتوهای گاما) را به فضا منتشر می کنند. در حال حاضر تخمین زده می شود که میدان مغناطیسی یک مغنا اختر تقریباً 1000 تریلیون برابر مگنتوسفر زمین است. در حال حاضر تنها 10 مغنا اختر شناخته شده در کهکشان راه شیری در این زمان (تا سال 2020) وجود دارد، اما اعتقاد بر این است که میلیاردها مغنا اختر در جهان به طور کلی وجود دارند. آنها به دلیل ویژگی های قابل توجه و منحصر به فردشان به راحتی عجیب ترین جسمی هستند که در این زمان در جهان وجود دارد.
مغنا اخترها چگونه تشکیل می شوند؟
اعتقاد بر این است که مغنا اخترها پس از انفجار ابرنواختری تشکیل می‌شوند. هنگامی که ستارگان پرجرم منفجر می شوند، گهگاه ستارگان نوترونی از هسته باقی مانده به دلیل فشرده سازی پروتون ها و الکترون هایی که در طول زمان به مجموعه ای از نوترون ها ادغام می شوند، خارج می شوند. تقریباً از هر ده ستاره از این ستاره‌ها، یکی بعداً به یک مغنا اختر تبدیل می‌شود و در نتیجه میدان مغناطیسی ایجاد می‌شود که «با ضریب هزار» تقویت می‌شود. دانشمندان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث این افزایش چشمگیر در مغناطیس می شود. با این حال، حدس زده می شود که چرخش، دما و میدان مغناطیسی یک ستاره نوترونی باید به یک ترکیب کامل برسند تا میدان مغناطیسی را به این روش تقویت کنند.
ویژگی‌های مغنا اخترها
جدا از میدان های مغناطیسی فوق العاده قوی، مغنا اخترها دارای تعدادی ویژگی هستند که آنها را کاملاً غیرعادی می کند. به عنوان مثال، آنها یکی از تنها اجرام در جهان هستند که به طور سیستماتیک تحت فشار میدان مغناطیسی خود می شکافند و باعث انفجار ناگهانی انرژی پرتو گاما در فضا با سرعت تقریباً نور می شوند (بسیاری از این انفجارها مستقیماً به زمین برخورد می کنند. در سالهای قبل). دوم، آنها تنها جرم مبتنی بر ستاره ای هستند که زمین لرزه را تجربه می کنند. این زمین لرزه ها که برای ستاره شناسان به عنوان “ستاره لرزه” شناخته می شوند، شکاف های شدیدی را در سطح مغنا اخترها ایجاد می کنند که باعث انفجار ناگهانی انرژی (به شکل اشعه ایکس یا پرتو گاما) معادل آنچه خورشید ما در حدود 150000 سال ساطع می کند، می شود.
به دلیل فاصله بسیار زیاد آنها از زمین، دانشمندان درباره مغنا اخترها و عملکرد کلی آنها در جهان نسبتاً چیزی نمی دانند. با این حال، با مطالعه اثرات ستارگان بر روی سیستم های مجاور، و با تجزیه و تحلیل داده های انتشار (از طریق سیگنال های رادیویی و اشعه ایکس)، دانشمندان امیدوارند که مغنا اخترها روزی جزئیات کلیدی را در مورد جهان اولیه ما و ترکیب آن ارائه دهند. تا زمانی که اکتشافات بیشتری صورت نگیرد، مغنا اخترها همچنان یکی از عجیب ترین اجرام شناخته شده در جهان ما خواهند بود.
سخن پایانی
در پایان، جهان به معنای واقعی کلمه حاوی میلیاردها شی عجیب و غریب است که تخیل انسان را به چالش می کشد. از مغنا اخترها گرفته تا ماده تاریک، دانشمندان پیوسته به دنبال این هستند تا نظریه‌های جدیدی را در مورد جهان ما ارائه دهند. در حالی که مفاهیم متعددی برای توضیح این اجرام عجیب وجود دارد، درک ما از این اجرام آسمانی به دلیل ناتوانی جامعه علمی در مطالعه بسیاری از این اجرام از نزدیک، بسیار محدود است. با این حال، از آنجایی که فناوری با سرعتی باورنکردنی به پیشرفت خود ادامه می دهد، جالب است که ببینیم چه نظریه ها و مفاهیم جدیدی توسط ستاره شناسان در مورد این اجرام جذاب در آینده ابداع خواهد شد.
اگر از این مقاله علمی خوشتون اومد حتما برامون تو کامنت‌ها نظراتتون رو بگید تا مطالب بیشتری در بخش مقاله‌های علمی تیزلاین منتشر کنیم.
منابع
از مقالات و کتاب‌های زیر:
“Exoplanet Exploration: Planets Beyond Our Solar System.” NASA. 2020. (Accessed 24 April 2020).
Petersen, Carolyn Collins. Understanding Astronomy: From the Sun and Moon to Wormholes and Warp Drive, Key Theories, Discoveries, and Facts About the Universe. New York, New York: Simon & Schuster, 2013.
Schirber, Michael. “The Biggest Starquake Ever.” Space.com. 2005. (Accessed 24 April 2020).
Slawson, Larry. “What Are Black Holes?” Owlcation. 2019.
Slawson, Larry. “What Are Quasars?” Owlcation. 2019.
خوب بود ولی دیوار علم کوتاهه باید سریع دیوارها رو دانشمندان و منجمان ایرانی کنار بزنند و در مرز دانش باشند به امید پرورش و بهره مندی ایران از منجمان در طراز منجمانی مانند خواجه نصیر و بوزجانی
سلام ممنون از همراهی شما
بله دقیقا همینطوره دانش‌آموزان تیزهوش کشورمون دانشمندان و منجمان فردای ما هستن